Κάθε πέτρα που σηκώνω
στης Ελλάδας τ’ άγιο χώμα,
μου μιλάει για την αγάπη,
για θυσίας ευωδιά.
Άνθη της δημοκρατίας,
άνθη του πολιτισμού
μεγαλώσαν στους αιώνες
στης Ελλάδας τα σκαλιά.
Φιλοσόφων μας τις βάσεις,
μιας ελευθερίας πνεύμα,
ήρωες ανδρειωμένοι,
μάχες πάντα ξακουστές.
Ποιητές και λογοτέχνες,
βασιλείς, μα και ζητιάνοι
της πατρίδας χτίζουν σπίτι,
δεξιοί κι αριστεροί.
Τούτο τ’ έθνος μας χωράει
όλους να μας αναδείξει,
με τ’ αγώνα την ελπίδα
να ζυμώσει τη μαγιά.
Ήρωες το αίμα ‘δώσαν
για της λευτεριάς το δέντρο,
να ‘χουμε την ευκαιρία
στ’ οξυγόνου τη χαρά.
Κάθε πέτρα που σηκώνω
μου μιλάει για αγίους,
για μαρτύρια της πίστης,
για Χριστό εσταυρωμένο.
Πάντα μέσα στους αιώνες,
στ’ έθνους μας το παραθύρι,
λύκοι γύρω τριγυρνούσαν
να μας κάνουν μια χαψιά.
Μα είναι η δύναμη της πίστης,
της αγάπης, της ελπίδας
σαν το φως μες στο σκοτάδι,
σα μαγιά μες στο ζυμάρι.
Έτσι πάντα στης Ελλάδος
το πρεβάζι μας γεννιόταν
ένα μέλλον μες στις στάχτες,
ένα μέλλον φωτεινό.
Κι αν οι εποχές που ήρθαν
είναι δύσκολες και πάλι,
η ελπίδα δεν κοιμάται,
μα φωλιάζει στην καρδιά.
Κι αν το έθνος θέλουν κάτω
κόρακες δουλοπρεπείς,
κάθε πέτρα που σηκώνω
μου μυρίζει
λευτεριά.
Κι αν στο άγνωστο, στην τύχη,
στ’ άθεο το μονοπάτι
θέλουν να μας βάλουν τώρα,
κάθε πέτρα είναι εκεί.
Είναι εκεί και μας στηρίζει,
καντηλάκι στους ανέμους
κι αγιοκέρι μυρωδάτο,
πέτρα πίστης σταθερή.
Ρωμανός
Θαλάσσιος
